Podstawą pracy są przekłady różnorodnych tekstów z epoki wczesnochrześcijańskiej, zachowanych głównie w dialekcie bohairskim (obecnie języku liturgicznym kościoła koptyjskiego w Egipcie) i w dialekcie saidzkim.
Język egipski, którym mówili starożytni Egipcjanie należy do rodziny języków chamito-semickich. Klasyczny język egipski to jeden z etapów rozwoju tego języka, mówiono nim od ok. 2000 r. p.n.e. do 1600 r. p.n.e. i zapisywano go hieroglifami, hieratyką, a w Epoce Późnej pismem demotycznym. Jako język literacki przetrwał do czasów Echnatona, a jako język literatury religijnej, aż do kresów pogaństwa.
Chrestomatia monastycznych tekstów koptyjskich to zbiór krótkich utworów piśmiennictwa koptyjskiego o charakterze religijnym, zwanych apoftegmatami. Utwory te składają się zazwyczaj z pytania młodego adepta stanu mniszego i odpowiedzi doświadczonego ojca duchowego. Uważa się, że ich autorami byli charyzmatyczni pustelnicy, wykazujący potrzebę przekazania swoich przeżyć i przemyśleń, by pomóc człowiekowi...
